Ik las Eigen aan mensen niet aan de Opaalkust maar in een huisje op de Veluwe.  Het is echt een heel straf boek! Ik was helemaal mee in de levensverhalen van Esther, Kaylee, David, Walter, Tatanka … Het leven, liefde, vriendschap, de dood, rouw … Het heeft me echt ontroerd bij het lezen. Een hoopvol boek in deze toch bizarre tijden. Prachtige muziek ook! Dankjewel voor dit heel mooie werk! Echt van genoten en jammer dat het uit is natuurlijk. 
Els Trio

⏣

Heel erg genoten van Eigen aan mensen! Esther en Kaylee, wat een vrouwen … En tegelijkertijd geboeid door de onderwerpen die je aansnijdt en ook op dit moment zo actueel zijn. De playlist heeft me ook geraakt en maakt het geheel ‘af’. Proficiat!
Katrijn de Causmaecker

⏣

Eigen aan mensen is uitgelezen. Eén woord ‘subliem’. In het begin moest ik wennen aan de vele informatie, het leed van vele mensen, de verleden/hedenproblematiek. Ik schetste voor mezelf een genogram om het wat bij te houden: Esther, David, Kaylee en nog meer rijk uitgebouwde personages. Pareltjes van zinnen. Ik voelde mij ontroerd… De laatste pagina’s beleefde ik in druppelstilte. Meestal lees ik een boek geen 2de keer, deze wel, maar nu om aantekeningen te maken. Het is een boek om je eigen pad in te lezen met veel overpeinzingen en onbewuste zaken bewust te maken van binnenuit. Subliem.
Marleen Auman

⏣

Wegen naar verbinding
Over Jef Stroo, Eigen aan mensen

‘Zijn mensen het slechtste wat deze aarde overkwam?’ vraagt hoofdpersonage Esther Blomsfeld zich af.  ‘De actualiteit illustreert nog altijd dat we als soort weinig uit het verleden leerden.’

In het boek gaat moeder Esther op het einde van haar leven in dialoog met haar kinderen David en Kaylee. Beiden vertragen een tijdje in hun drukke bestaan om te zoeken naar hun overleden vaders. De ene verhaallijn speelt zich af in het Midden-Oosten, in de strijd tussen Joden en Arabieren, de andere verhaallijn brengt ons naar het beleg van Wounded Knee waar inheemse Amerikanen het leven lieten. Gedreven door de vragen van Kaylee over haar vader Ohanzee, gaat Esther graven in haar herinneringen.

‘Waarom worden sommige ervaringen uit het verleden duidelijker naarmate je ouder wordt?’ Esther is toe aan een bezinning over haar leven. Ze draagt de woorden van haar man Ohanzee met zich mee: ‘Draag het verleden – hoe vreselijk het misschien ook is – met zorg met je mee.’ Een troostende gedachte.

De roman leest als een dagboek met e-mailfragmenten gevat in een meta-verhaal. De parallel tussen beide geschetste werelden van David en Kaylee is treffend: schrijnende armoede, hoge werkloosheid, alcohol- en drugsverslaving is het lot van native inwoners. De Arabieren in Israël, in de bezette gebieden leven in een gelijkaardige situatie als de naar reservaten verdreven oorspronkelijke Indiaanse bevolking in Amerika. Verlies, strijd en geheimen zijn de kernthema’s van deze epische roman. Het geheel is kunstig ineen geweven en op geen enkel moment verlies je als lezer de draad. Het verhaal kabbelt rustig verder en telkens worden nieuwe elementen toegevoegd. Op het einde van het boek komen de verhaallijnen samen en wordt ruimte gelaten voor vertrouwen in de toekomst bij alle personages.

De volgende gedachten die getuigen van het diepe inzicht in de menselijke natuur van schrijver Jef Stroo, neem ik graag mee: ‘Probeer te kijken met de ogen van je ziel. Wat je niet kunt beïnvloeden moet je proberen los te laten. Laat je verstand rusten in de schaduw van je hart.’

‘Eigen aan mensen’ is een opmerkelijk en hoopgevend boek.
Mieke Vandromme, januari 2025

⏣

Eigen aan mensen vertelt op een ontroerende en elegante manier over alledaagse dingen en relaties tussen mensen, liefde en afscheid. Het boek heeft me geholpen om te vertragen en stil te staan bij wat er is, geweest is en komt. Het daagt je uit om na te denken over je eigen plaats in de wereld en geeft inzicht in de diepere betekenis van verbonden zijn. Inspirerend en hoopgevend in een tijd waarin gefocust wordt op verschillen en wat ons onderscheidt van anderen.

Een must read voor iedereen die rust en troost zoekt.
Fier op mijn papa.
Laure Stroo