Internationale uitstraling
door GeertDeMits – 24 oktober 2022
Bij de start van het boek moest ik mij door de mist heen trekken. Maar daarna werd ik, aangemoedigd door de talloze originele metaforen, tuimelend meegesleept naar de ontknoping. Lang geleden dat ik een boek nog zo snel uit had.
Het verhaal in Londen ’52 is, bewust of onbewust, brandend actueel: de mondmaskers, luchtvervuiling, politiek economische belangen boven gezondheid en milieu … De beelden van de waterellende van vorig jaar in Durbuy staan nog op mijn netvlies gebrand.
De vele rampen in het leven van Angela, bij de familie Limpton, zijn misschien wat te veel toevalligheden, maar in de werkelijkheid zijn er ook families die een groter kruis dragen en door rampspoed worden bedolven.
Ik geniet van je treffende beeldspraken. Soms vraag ik me af: “Hoe kom je ‘r op”. Misschien wordt je vierde boek iets met poëzie, een dichtbundel, impressies …
Ik heb alleszins genoten van dit Meesterwerk.
Opnieuw een schitterende leeservaring
door BartVe – 23 oktober 2022
Jef Stroo is er opnieuw in geslaagd om een spannend en zeer onderhoudend boek te schrijven.
De historische gebeurtenissen zijn op prachtige wijze en met zin voor detail en logica vervlochten in het verhaal en ook het tijdskader en de plaats van het gebeuren zijn bijzonder geloofwaardig beschreven. De hoofdpersonages zijn één voor één boeiend en zeer goed getypeerd.
De auteur lijkt begiftigd met een eindeloze inspiratie wat betreft het gebruik van metaforen, wat de leeservaring extra aangenaam maakt. Hij slaagt er ook in om, dankzij (of ondanks) het systematisch terug- en vooruitspringen in de tijd, een logische en vloeiende lijn in dit mooie verhaal te creëren.
Meer dan zomaar een thriller
door Danny – 16 oktober 2022
Ik las het boek Dodelijke mist in één week uit. Dat zegt al iets over de spanning in het verhaal. Bij momenten is het een echte pageturner. Je wil gewoon weten hoe het verhaal verder verloopt.
Boeiend vond ik dat Jef Stroo zijn verhaal – zoals in zijn debuutroman Het Blauwe Schrift – situeert in een historisch kader en inhaakt op waar gebeurde feiten. In Dodelijke mist zijn dat de lockdown (!) in Londen in december 1952 als gevolg van dodelijke smog en de instorting van het Lyndale hotel in Lynmouth enkele maanden daarvoor.
Het is niet evident om je in een thriller te identificeren met een van de personages (meestal zijn het linke figuren). Maar het hoofdpersonage in Dodelijke mist, de arts Angela Lundin, toont zoveel moed en de antagonist Humberto Lippi werd zo fel door het leven belaagd, dat je empathie onbewust heen en weer geslingerd wordt tussen deze twee personages en je uiteindelijk in beide kampen terechtkomt. Dat maakt dit boek tot een intense leeservaring.
Komt daarbij dat de auteur een breed taalregister bespeelt, waardoor dit boek niet alleen – zoals op de kaft vermeld is – een historische thriller, maar ook een literaire thriller mag genoemd worden. Om de zoveel pagina’s word je getrakteerd op prachtige metaforen, boeiende dialogen, beeldende beschrijvingen.
Je verwacht het niet direct in een thriller, maar in dit verhaal zit bovendien levenswijsheid verborgen. Voor mij was dat vooral de gedachte dat het nooit te laat is om een onverwerkt verleden – in deze roman het verleden van het hoofdpersonage Angela en van de antagonist Humberto , maar ook van het nevenpersonage Emma – een nieuwe plaats (en een toekomst) te geven in je leven.
Ik vraag me af op welk rek de bibliothecaris dit boek een terechte plaats kan geven? Op meerdere rekken, denk ik. Ik zou meteen drie exemplaren aankopen, mocht ik bibliothecaris zijn.